Pilato duikt op zoek naar evenwicht: "Ik wil me gewoon goed voelen"

Over hetzelfde onderwerp:

"Het draait allemaal om evenwicht boven de waanzin", zong Vasco Rossi in "Sally", maar in het geval van Benedetta Pilato is er de zoektocht naar evenwicht, naar stabiliteit in en uit het water. Dit is de wens die de Italiaanse schoolslagzwemster zichzelf toewenst: gezond zijn. Aan de basis van alles liggen de hormonale problemen die ze heeft door haar polycysteus-ovariumsyndroom (PCOS). De zwemster heeft zich altijd, zelfs in het verleden, uitgesproken over de moeilijkheden bij het omgaan met bepaalde problemen die haar prestaties in het water kunnen beïnvloeden. Het is moeilijk te begrijpen en uit te leggen. Ik zeg niet dat ik ermee heb leren leven, dat klopt niet, maar ik probeer mezelf te begrijpen en naar mezelf te luisteren, ook al is het een van de meest complexe dingen, het is elke keer anders. Er is een mentaal en fysiek aspect, in mijn geval heb ik geen controle over mijn lichaam, wat het enige zou moeten zijn: ik zeg niet dat ik gek word, maar het beïnvloedt ook dat deel. Ik doe alles wat ik kan en ik probeer het, zoals ik in het verleden ook heb gedaan. Ik weet niet waar ik als atleet sta, misschien is er helemaal geen punt, het is allemaal cyclisch. Ik kan ook zeggen dat het nu goed met me gaat en dat het over twee weken anders kan zijn. Ik heb geen zin om te zeggen: "Het gaat geweldig, alles is opgelost", het is iets waar ik mee moet leven.

Aan de horizon staat de Settecolli in Rome, van 26 tot en met 28 juni, om zich te kwalificeren voor de WK in Singapore in juli (11 juli - 3 augustus). Het is een wedstrijd die ze niet wil missen, maar die ze anders bekijkt dan voorheen. "Ik probeer een aantal dingen op een rijtje te krijgen: ik wil de WK niet missen, het is een doel van me, maar ik heb momenteel veel andere dingen aan mijn hoofd. Mijn prioriteit is me goed voelen. Ik wil erbij zijn, ik heb al jaren geen WK gemist, het is iets waar ik ondanks alles naar streef." Op dit moment probeert ze alle puzzelstukjes op hun plaats te krijgen om zonder al te veel zorgen het water in te duiken bij de Settecolli. Ze zal alleen de 50 meter schoolslag kunnen winnen, de 100 meter zijn al "veroverd" door collega's Lisa Angiolini en Anita Bottazzo. De 50 meter is altijd haar dimensie geweest, de favoriete afstand die nu ook op de Olympische Spelen zal verschijnen. "Het is een kans, in deze jaren, hoe zal ik het zeggen... Ik heb vaak in het middelpunt gestaan ​​van deze controverse over of ik de 50 meter wel of niet zou halen op de Olympische Spelen en of ik de 100 meter wel of niet zou halen. Ik moest me aanpassen aan een race die nog niet helemaal van mij was. Dat is oké, dit is sport, ik ben heel blij dat het een Olympische afstand is geworden." Als ze echter aan het heden denkt, kan ze geen voorspellingen doen over wat er in dat zwembad in Rome zou kunnen gebeuren. "Het wordt een andere race dan normaal, ik zal proberen zo kalm mogelijk te blijven en het zo goed mogelijk te beleven. Ik heb me nog nooit zo laat moeten kwalificeren." Tijdens de Unipol Spring Championships, toen er nog tijd was om naar Singapore te vliegen, gaf ze er de voorkeur aan om niet mee te doen en, zoals ze vaak zegt, naar haar lichaam te luisteren.

Ze had nog nooit zo graag willen "ontsnappen" en de verbinding willen verbreken. "Het was me nog nooit overkomen, ik denk dat je jezelf in situaties moet bevinden, het was geen normale situatie om op dit niveau te concurreren, het was geen context waarin ik me op mijn gemak voelde." Ten eerste is er inderdaad een meisje, of liever, zegt ze: "vrouw (ondanks haar 20 jaar, red.), ik heb ervaringen meegemaakt die me ertoe hebben gebracht een ander pad te bewandelen dan mijn leeftijdsgenoten. Ik probeer mijn leeftijd te leven, wetende dat ik een "dubbelleven" heb, ik ben een normaal meisje, maar in het zwembad verandert alles." Als ze over ervaringen praat, kun je niet anders dan denken aan bijvoorbeeld dat wereldrecord dat ze op 16-jarige leeftijd neerzette (29,30 op de 50 meter schoolslag) toen de schoolboeken en de mondelinge examens riepen. "Ik was roekelozer, wie zou dat niet zijn? Het was normaal voor mij: nu besef ik hoe geweldig bepaalde dingen waren die ik deed en waar ik destijds niet van genoot. Voor mij was het iets simpels, van weinig belang, terwijl het in werkelijkheid niet zo is. Nu jaag ik echter geen enkel resultaat na, ik ben altijd blijven zwemmen, mijn lichaam is veranderd en ik ben veranderd. Er is een pad te bewandelen en de resultaten gaan hand in hand." Een van de veranderingen is dat ik alleen in Turijn ben gaan wonen: "Ik doe alles", geeft ze toe, "ik kook, ik was, ik houd me niet in. Ik stop ermee als ik thuiskom. Vroeger hielp het me om naar school te gaan, ik had geen tijd om aan iets anders te denken." In de toekomst hoopt ze, naast het vinden van haar evenwicht, meer te reizen. Verder zet ze haar studie voort en heeft ze de Fiamme Oro verlaten en is ze alleen nog lid van Aniene. "Ik krijg een salaris van hen en ik heb geluk, want ik heb de sterkste zwemclub achter me die het zich kan veroorloven om topsporters te helpen. Het is een bevoorrechte situatie. Zwemmen is geen sport die zoveel naamsbekendheid geniet, er is nog een lange weg te gaan, zelfs naar professionaliteit."

Meer over deze onderwerpen: